Belize

Bij mijn vorige schrijven was ik net afgereisd naar Belize. Mijn aankomst hier op 21 september viel samen met Onafhankelijkheidsdag, de nationale feestdag van het land. De taxichauffeur die mij vanaf de Mexicaanse grens naar Belize City zou brengen, stelde voor om onderweg te stoppen in het stadje Orange Walk om de carnavalsoptocht te bekijken die hier jaarlijks op Onafhankelijkheidsdag plaatsvindt. De optocht gaf een mooie eerste indruk van het land. Meteen viel mij de bijzondere positie op die Belize inneemt binnen Centraal-Amerika. In heel veel opzichten is Belize hier namelijk een vreemde eend in de bijt. Waar de overige landen van Centraal-Amerika in 1821 hun onafhankelijkheid verkregen, zou de Belizaanse onafhankelijkheid tot 1981 op zich laten wachten. Als enige land in Centraal-Amerika was Belize geen Spaanse, maar een Britse kolonie.

De Britten brachten in grote getale tot slaaf gemaakte Afrikanen naar Belize om er te werken in de houtkapindustrie. Die Afrikanen mengden zich met de groepen die al in Belize woonden, waardoor een zeer diverse bevolking ontstond. Op praalwagens in Orange Walk presenteerden de verschillende bevolkingsgroepen zich aan ons. Er kwamen praalwagens langs met daarop de inheemse Maya’s, mestiezen (afstammelingen van Spanjaarden en Indianen) en creolen (afstammelingen van Afrikanen en Europeanen). Erg bijzonder was de praalwagen van de Garifuna, een bevolkingsgroep die afstamt van een vermenging van Indianen en Afrikanen en die een Indiaanse taal spreekt. Naast deze taal werd er op straat voornamelijk Kriol gesproken, de lokale creoolse taal gebaseerd op het Engels. Ik hoorde echter ook Spaans en Maya. Met deze grote verscheidenheid aan talen en bevolkingsgroepen deed het land mij meteen een beetje Surinaams of Caribisch aan. Deze Caribische sfeer hing ook heel erg in Belize City, waar ik de volgende dag doorbracht in afwachting van mijn ouders. De stad deed me wat denken aan Paramaribo met veel houten huizen en koloniale gebouwen.

Na aankomst van mijn ouders reisden we gedrieën verder van het kustdorp Placencia, naar San Ignacio in het binnenland om vervolgens weer aan zee te eindigen op het eiland Ambergris Caye. In Placencia en Ambergris Caye genoten we van de prachtige onderwaterwereld van het land. Voor de kust ligt namelijk het Barrièrerif van Belize, dat na het Australische Groot Barrièrerif het langste koraalrif ter wereld is. Tijdens het snorkelen bij Placencia zagen we onder andere roggen en schildpadden en verder heel veel oude bekende vissen van Bonaire. Met het duiken vanaf Ambergris Caye zag ik daarnaast ook nog grote hoeveelheden verpleegstershaaien en Caribische rifhaaien. Vooral bijzonder was dat de verpleegstershaaien mij zeer dicht naderden en soms zelfs aanraakten.

In San Ignacio verbleven we in een schitterend resort omgeven door jungle. Vanuit ons huisje zagen we overdag kolibries en toekans rondvliegen en hoorden we ’s avonds het gebrul van apen. Verder was dit een mooie uitvalsbasis om overblijfselen van de Mayabeschaving te verkennen. Met gids maakten we een kanotocht door de Barton Creek grot, die door de Maya’s gebruikt werd voor offerrituelen. Verschillende potten en een kleine menselijke schedel in de grot getuigen van dit verleden. Ook maakten we een uitstapje over de grens om in Guatemala de ruïnestad Tikal te bezoeken. Zo mooi geconserveerd als in Chichén Itzá zijn deze ruïnes niet, maar het bijzondere van Tikal is dat het zich midden in de jungle bevindt. Al lopend door de ruïnestad kwamen we dan ook allerlei wilde dieren tegen, zoals neusberen, apen en een krokodil.

Na twee weken in dit bijzondere land ben ik inmiddels in Guatemala neergestreken. Hier wil ik de komende twee of drie weken vertoeven. In een volgende blog zal ik hierover berichten.