Antarctica

Bijna zeven weken heb ik niets van mij laten horen. Bij mijn vorige schrijven had ik in Bolivia net afscheid genomen van mijn reismaatje Lisa. Onze rondreis door Chili hadden we afgesloten met een week in Bolivia. Hier bezochten we Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte van de wereld. Ook brachten we een bezoek aan een nationaal park met indrukwekkende zoutwatermeren en geisers. Vanuit La Paz, een stad die wij allebei weinig interessant vonden, trokken we naar het Titicacameer. Dit is niet alleen het grootste meer van Zuid-Amerika, maar ook het hoogste bevaarbare meer ter wereld.

In de tussenliggende weken heb ik zoveel meegemaakt en zoveel interessante mensen ontmoet, dat bloggen er even bij is ingeschoten. Via de Boliviaanse hoofdstad Sucre reisde ik door naar Noord-Argentinië, om daarna in Patagonië te belanden. In Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld, stapte ik vervolgens op een boot voor een tiendaagse cruise naar Antarctica. De Antarctische zomer liep op zijn eind en daarmee ook het cruiseseizoen, maar ik had op een van de laatste boten via een enigszins betaalbare last minute deal een plekje weten te bemachtigen. En met mij enige andere backpackers, zodat ik niet geheel uit de toon viel tussen de Amerikaanse pensionado’s.  

Na zo lang backpacken was het even wennen aan het decadente leven op een cruiseschip, met uitgebreide maaltijden, heel veel gebak en een bed dat elke ochtend voor je werd opgemaakt. Helaas kun je Antarctica alleen bezoeken op dergelijke cruiseschepen, dus ik besloot om maar volop te genieten van alle luxe om mij heen. Gelukkig was mijn schip met zijn 106 gasten aan boord een van de kleinere cruiseschepen beschikbaar, waardoor het niet heel erg massaal aanvoelde.

Vanaf Ushuaia voeren we twee dagen door de Straat Drake, die met zijn onstuimige hoge golven het schip flink op en neer deed deinen. Ik had zekerheidshalve wat medicatie tegen zeeziekte meegenomen, maar had gelukkig nergens last van. Op de middag van de tweede dag was het tijd om voet aan wal te zetten op een van de eilanden van de Zuidelijke Shetlandeilanden. Hier werden we welkom geheten door enkele zeeluipaarden en een enorme kolonie pinguïns.

Vanaf de Zuidelijke Shetlandeilanden was het nog zo’n 120 kilometer varen naar het Antarctisch schiereiland. De volgende ochtend konden we dan ook voet aan wal zetten op het vasteland van Antarctica. Toch wel een magisch moment. In de middag stond het spotten van walvissen op het programma. In een rubberboot naderden we een groep vinvissen die op jacht was naar krill. Erg indrukwekkend om deze dieren, groter dan onze boot, op enkele meters afstand te kunnen zien en onvoorstelbaar dat zij door eeuwenlange walvisvaart bijna uitstierven. Het scheepswrak van de in 1915 gestrande Noorse walvisvaarder Guvernøren, lag als een stille getuige van deze tijd nog voor de kust.  

Toen wij vanaf de Guvernøren terugvoeren naar ons cruiseschip, sloeg het weer plotseling om. Er stond 55 knopen wind met hoge golven die van tijd tot tijd over onze rubberboot sloegen. Daarbij was het ook flink gaan sneeuwen en hagelen. Onder deze omstandigheden durfde de kapitein ons niet binnen te halen. We besloten daarom naar de luwte van een ijsberg te varen en betere tijden af te wachten. Mijn waterdichte broek en handschoenen bleken bij nader inzien toch niet zo goed bestand te zijn tegen de golven en neerslag en al snel was ik compleet doorweekt. Gelukkig hadden we heerlijke zomerse temperaturen van rond de 2 graden. Toen na drie uur dobberen een eerste passagier onwel werd, kregen we eindelijk het groene licht om terug te komen naar het cruiseschip. Hier werden we verwelkomd met warme dekens en chocolademelk en gelukkig bleek iedereen uiteindelijk ongedeerd. Onze zeer ervaren expeditieleider benadrukte dat hij zoiets nooit eerder had meegemaakt. Een geval van botte pech dus, maar hierdoor wel een sappig reisverhaal rijker.

Hoewel de schrik er bij vele passagiers nog een beetje inzat, durfden de meeste de volgende ochtend te landen op Booth Eiland. Ook hier troffen we een grote kolonie pinguïns. Deze dieren heb ik inmiddels in mijn hart gesloten met hun onbeholpen waggelen op het land. Dit terwijl ze in het water juist super behendig zijn en heel snel. Bij terugkomst op het cruiseschip voeren we naar ons meest zuidelijke punt op zo’n 100 kilometer van de zuidpoolcirkel, terwijl er vele walvissen rond ons schip zwommen.

Op onze terugweg naar Ushuaia brachten we een bezoek aan een Britse hut op Wiencke Eiland. Tot 1995 werd deze hut gebruikt door onderzoekers, maar tegenwoordig is hier een klein museum gevestigd waar je kunt zien hoe onderzoekers hier destijds leefden. Hoewel het museum zeker het bezoeken waard was, vond ik vooral de op een steenworp afstand gelegen Argentijnse hut fascinerend. Ondanks dat het Verdrag inzake Antarctica alle territoriale claims op het continent heeft opgeschort, wordt dit deel van Antarctica door maar liefst drie landen opgeëist: Argentinië, Chili en het Verenigd Koninkrijk. Om elkaars claims te ondermijnen bouwden deze landen in het verleden nog wel eens dergelijke hutten naast elkaar.  

Op onze laatste dag in Antarctica klommen we naar een uitkijkpunt op een van de vele eilanden voor het vasteland voor een schitterend uitzicht op het vasteland van Antarctica, de omliggende eilanden en de vele ijsbergen. Bij terugkomst op het cruiseschip mochten we een duik nemen in de Antarctische wateren. Heerlijk verfrissend bij zomerse watertemperaturen van rond de 1 graad.

Na een terugreis van twee dagen door de Straat Drake ben ik inmiddels weer terug in Zuid-Amerika. Ik hoop snel iets te kunnen schrijven over Argentinië!