Honduras

Anderhalve week heb ik doorgebracht in Honduras. Graag had ik hier langer willen vertoeven en meer van het land willen zien, maar helaas hebben grote delen een negatief reisadvies. Honduras kent veel drugshandel en daardoor ook veel bendegeweld. Om toch iets van het land te kunnen zien, besloot ik twee toeristische en relatief veilige plekken aan te doen.

Ik begon mijn reis vlak over de grens met Guatemala in Copán. Deze stad is vooral bekend om zijn archeologische opgravingen uit de Mayacultuur. Hoewel ik erg onder de indruk was van deze opgravingen, kwam ik er al snel achter dat Copán veel meer te bieden heeft. De stad is compact en goed te belopen. De straten met kinderkopjes, gekleurde huizen en bergen op de achtergrond zorgen voor een leuke sfeer. Erg mooi waren de zonsondergangen vanaf het terras van mijn hostel. Kers op de taart hierbij was de groep geelvleugelara’s die in het late middaglicht overvloog. Deze rood, geel, blauw gekleurde papegaaien zijn de nationale vogel van het land.

Vanaf Copán vertrok ik samen met twee medereizigers naar het duikeiland Utila in de Caribische Zee. Om bij de havenstad te komen vanaf waar we de boot konden nemen, moesten we ruim acht uur per bus door grotendeels onveilig gebied reizen. Halverwege moesten we van bus wisselen in San Pedro Sula, een stad die ook wel de moordhoofdstad van de wereld wordt genoemd en enkele jaren geleden werd bestempeld als de gevaarlijkste stad van de wereld buiten oorlogsgebied. Ik sprak daarom met mijn medereizigers af dat we heel vroeg zouden vertrekken, zodat we ons alleen bij daglicht in onveilig gebied zouden bevinden. Ook waren we het er over eens dat we goed bij elkaar zouden blijven en in San Pedro Sula geen stap buiten het busstation zouden zetten. Bij aankomst in Utila leken we het er zonder narigheid van afgebracht te hebben, totdat mijn Zweedse reisgenote haar tas opende. Uit haar tas bleek haar portemonnee te zijn verdwenen. Ondanks grote oplettendheid was kennelijk toch iemand in de bus erin geslaagd om haar te bestelen. Gelukkig zaten al mijn waardevolle spullen nog in mijn tas.

Vijf dagen dook ik op Utila. De onderwaterwereld hier deed me wat denken aan die van Bonaire. Net als op Bonaire hier geen haaien, maar wel veel kleinere vissen en mooi kleurrijk koraal. Op het eiland zelf hing een gemoedelijke sfeer. Een fietstocht over het eiland bracht mij langs mangrovebossen en enkele idyllische stranden. Op een van de stranden was net een nest zeeschildpadden uitgekomen en zag ik enkele kleine schildpadden naar zee kruipen. Ook hier was het elke avond genieten van mooie zonsondergangen vanaf het strandje dat bij mijn hostel hoorde.

Om de risico’s zoveel mogelijk uit te sluiten, besloot ik voor de route van Utila naar Nicaragua een speciale toeristenshuttle te boeken die mij van deur tot deur zou rijden. Vanuit de bus trok een schitterend groen en bergachtig landschap aan mij voorbij. Het is hopen dat de veiligheidssituatie in de toekomst beter wordt, want ik denk dat het land toeristen veel te bieden heeft.  

Inmiddels heb ik mijn reis door Nicaragua nagenoeg afgerond en sta ik op het punt om door te reizen naar Costa Rica. Ik loop wat achter in mijn blog, maar ik hoop snel ook meer te schrijven over Nicaragua. Voor nu weer veel dank voor jullie belangstelling en leuke reacties!